سوال از یک جانباز بستری در فجر

برام سوال بود که چجوری میشه که برای بعضی ها لذت خراب شدن بقیه از نارحتی به فنا رفتن ناموس شون بیشتره . یعنی اینکه آدمهایی هستند که اگر تو روشون بهشون بگی زنتو و یا دختر تو و یا هر کدام از نوامیس تو ... ، زیاد ناراحت نمیشن و حتی دیده شده در مواقعی به گوینده این حرف ها لبخند هم زدند و از این حرف ناراحت نمیشوند ولی وقتی که احساس میکنند کسی را خراب کردند خیییییلی خوشحال میشوند .

نتیجه اخلاقی اینکه ناراحتی از دست دادن ناموس ،زن و دختر و پسر جوان و نوجوان و مادر و ..... اگر یک درجه باشد . میزان خوشحالی خراب کردن کسی در جامعه صد ها برابر است.

من در این مورد کنجکاو بودم که این اشخاص اکثرا در کجا ها هستند و تعداد انواع مختلف شان چقدر است لذا به فجر رفتم و از جانبازانی که بستری بودند و(همان رزمندگان جنگ) سوال کردم .یکی از این جانبازان پاسخ داد..

به این نوع آدمها جارکش گفته میشود . جارکش ها در کل به دو نوع تقسیم میشوند ، یک دسته آنهایی که مستقیما جارکشی میکنند و دسته دوم آنهایی هستند که برای خوشنودی رییس ( هم برای خانواده خود و هم برای خانواده رییس) جارکشی میکنند ، حتی اگر رییس از محیط کار خود به هر دلیل دور شده باشد هم باز بخاطر ادای دینی که به ایشان دارند نیز به شغل شریف جارکشی ادامه میدهند.

با شنیدن این حرفهای طلایی از این جانباز ، یک موضوعی که مربوط به رییس جارکشان از بین ما رفته میشد یادم افتاد .

با خودم گفتم کاش بتوانم رو در رویش بگویم که ای بیناموس ، نوچه هایت در مهمانسرا ها با پول دولت ، ناموس این مردم را ......

آخر این نوچه های بی ناموس اگر جارکش بزرگ (همان رییس تان) در مناقصه برنده میشد باز هم اوراق بهش میدادید ؟؟؟؟

جا دارد به نصیحت های آن جانباز گوش داده و خون را در کف گرفته و زن و فرزند این ها را تا میتوانی ردیف کنی هر کجا هم که نشد ، نشد دیگه چون اگر کار را به دادگاه عدل او محول کنی مثل چهل سال گذشته خودت را به جبهه میفرستند و بعد هم به بیمارستان روانی میفرستند و به راحتی ناموس مردم را...........